فردا همه می آییم. فردا همه برای آزادی میهن به میدان تحریر ایران میرویم. حالا اگه فردا هم نشد، خب پس فردا میرویم. و باز هم اگر پس فردا نشد، روزهای دیگه خدا رو که از ما نگرفتن. یه روز دیگه میرویم. به هر حال ما از ابتدا صبر و استقامت داشتیم. اصلا همین صبر و استقامت ما سبب شد تا امسال رو سال صبر و استقامت بدانیم.
یادمون باشه ما بیست و پنج خرداد، سه میلیون آدم بودیم. حالا درسته که انقدر گندش رو درآوردیم که دوهزارتا هم نمیشیم، ولی باز ما ایستاده ایم. از 13 آبان و 16 آذر گرفته تا بیست و پنج بهمن. ولی ترسم از اینه که آخر سر، مردم با شنیدن اسم جنبش سبز جز لعن و نفرین، چیز دیگه ای نثارمون نکنن. امان از بیست و پنج بهمنی که سرنوشت مجاهدین خلق برای جنبش سبز هم رقم بخورد.
گفتم بیست و پنج بهمن، روز ولنتایم! این ایده به مغز کدوم عاقلی(!) رسید که این روز عزیز رو انتخاب کرد؟ من دردم رو به کی بگم؟ چرا به جای کادو خریدن برای خانوم بچه ها، باید همش به فکر گاز و باطوم باشم؟
عزیزم، ببخش مرا، گلی که برای تو خریده بودم را نگه داشتم تا به یگان ویژه تقدیم کنم!
 |
| 25بهمن |
فردین هستم:
پاسخحذفخب معلومه که برای چی.
برای اینکه سطل آشغال ها رو دوباره نو کردن، جدول ها و موانع وسط خیابان رو دوباره درست کردن.
و این خودش درست نیست که اینا توی کشورمون سالم باشه.
تازه چند وقته نرفتیم الواتی.
از راه قانونی هم که نمیشه لات بازی در اورد.
نتیجه کلی اینه که باید رفت.